De keuze van Philip Huff (#15)
Dit keer: een midweekse tip, voor als je in Parijs bent, of een reden zoekt om te gaan! En anders gewoon een digitale expositie
Never the same river twice: over Claire Witteveens tweede solo-expositie in Parijs
Goedemorgen,
in 2005 portretteerde Claire Witteveen diverse mensen voor haar afstudeerproject van de Amsterdamse Foto-academie. De geportretteerden bestonden niet echt. Dat wil zeggen: ze verbeeldden personages uit romans. Ik was één van hen (ik weet niet meer wie ik “speelde”; ik heb de foto nog wel, genomen in mijn studentenkamer, op de achtergrond een poster van Bob Dylan met basgitaar om). Trots was ik, dat Claire met de hoogste lof afstudeerde, bij een commissie onder voorzitterschap van Erik Kessels. Dit waren het, onze eerste stappen in de wereld van de kunsten!
Want: ik kende Claire al mijn halve leven en in onze tienerjaren hadden we besloten samen die wereld te veroveren. Ik met mijn liefde voor het geschreven woord, Claire met haar liefde voor beeldende kunst. Ze tekende altijd al en na een carrière als fotograaf begon ze ook als schilder te werken - en exposeren. (Sommigen van jullie kennen haar werk wellicht van de omslag van Wat je van bloed weet of Ik meld mij af, ik meld mij aan. Claire heeft bijna al mijn boekomslagen ontworpen en op sommige is haar kunst dus te zien.)
Twee jaar terug had ze haar eerste solo-expositie in Parijs. Haar schilderijen. In die stad! Alsof dat niet geschenk genoeg was, vond haar werk veel kopers. Parijzenaren. Nu is er een tweede show. Wederom in Parijs.
Dus ik dacht: ik geef een korte, digitale rondleiding van haar werk. Voor de mensen die niet in Parijs zijn, of die juist een excuus zoeken om te gaan. Of op hun telefoon of beeldscherm wat schoonheid zoeken.
Claire’s werk is in de afgelopen jaren minder abstract geworden. Deze expositie toont de evolutie van haar abstracte werk naar meer recent, figuratief werk. Naast de bekende, ingesloten geometrische vormen en kleuren die een organisch of mineraal universum oproepen, verbeeldt ze nu ook vaker een uiterlijke wereldse werkelijkheid, een object, dat de behandeling van een tastbaar onderwerp vormen. De vaak donkere chromatische tinten en titels van de werken uit 2023 weerspiegelen intieme, mysterieuze herinneringen. Tezamen vormen ze de essentie van haar verlangen om de beproevingen waarmee ze geconfronteerd wordt te visualiseren en tastbaar te maken. En als je de werken zo naast elkaar ziet, zie je de zusterschepen die het zijn:
Slip of the tongue
Still life with oranges
Twee weken geleden was ik in Rue de Treviso, in Parijs, voor de vernissage. Het was een beetje gedoe om er te komen (mijn gezondheid werkte niet mee, maar omdat ik de eerste expositie twee jaar geleden door een ingreepje al had moeten missen, wilde ik er dit keer per se bij zijn). En ik kan je niet vertellen hoe trots ik was op het moment dat een van de twee galeriehouders Claire toesprak.
Tijdens zijn toespraakje dwaalde mijn blik (ik bleef wel luisteren!) af naar mijn twee favorieten, en de onderste is een van de weinige werken waar nog geen denkbeeldig stickertje op zit, dus ik kan blijven dromen dat het op een dag wellicht in mijn werkkamer hangt:
Landscape from memory
Morning glory
Toen ik de volgende ochtend weer in galerie stond en naar de werken keek en deze in mijn hoofd (oké, en op mijn telefoon) en vergeleek met het werken van vorige, werd me (zo stel ik me dan graag voor) duidelijk wat kunst is: het uitroepteken van een openbaring (ook voor onszelf), of het vraagteken van een onderzoek, de leestekens van wat het betekent mens te zijn, telkens weer, telkens opnieuw, omdat wij ook telkens veranderen - en ik kon het niet nalaten tegen Claire te zeggen: die daar, met die karaf, die moet misschien op de komende verhalenbundel, als de koper daar tenminste oren naar heeft.
‘Wie weet,’ zei ze.
De expositie is nog tot begin mei te zien. Klik voor meer info op: www.atelierbergere.com/
Vijf tips:
Ziek? Een beetje kunst kijken werkt beter dan een fruitmand. Toef Jaeger in NRC.
‘From a very early age, perhaps the age of five or six, I knew that when I grew up I should be a writer. Between the ages of about seventeen and twenty-four I tried to abandon this idea, but I did so with the consciousness that I was outraging my true nature and that sooner or later I should have to settle down and write books.’ This never gets old: George Orwell. ‘Why I write.’
Nooit eerder werden tienerjongens zo richting vrouwenhaat gedreven als nu, laat Adolescence zien. Haro Kraak in de Volkskrant.
‘Have the courage to walk away.’ Justin Vernon heeft een nieuwe plaat uit en wordt geïnterviewd in The Guardian.
En: het nieuwe seizoen van The Last of Us is begonnen!
Het liedje van het moment…
… is ‘IKYK’, van Ogi.
Dat was ‘m weer. Stuur deze nieuwsbrief vooral daar aan iemand van wie je denkt dat die het kan waarderen. Tot de volgende!
PS: Deze substack is een door lezers ondersteunde publicatie. Als je nieuwe berichten wilt ontvangen en mijn werk wilt steunen, kun je overwegen gratis of betaald abonnee te worden.